NIJKERK Breed glimlachend duwt hij zijn rollator de Huiskamer in. Hij heeft woord gehouden. In december hadden we een speciale open middag met soep, chocolademelk, muziek en heel veel gezelligheid. Met de uitnodiging in zijn hand was hij schoorvoetend een kijkje komen nemen.
Maar na vijf minuten was het ijs al gebroken. Al snel voerde hij het hoogste woord. ‘Dit is de eerste keer dat ik hier ben, maar zeker niet de laatste’ verkondigde hij aan elke nieuwe bezoeker. ‘Wat is het hier fijn!’ En nu is hij er dus weer. En opnieuw vult zijn stem de Huiskamer.
Tot er vragen komen. Echte vragen. Over wie hij is, over zijn jeugd, zijn overleden vrouw. Even valt hij stil, maar dan opent hij zijn mond en gooit ons zonder waarschuwing in zijn diepdroevig verleden. ‘We waren met veel kinderen vroeger. Mijn vader was nooit thuis en bemoeide zich nergens mee. Toen mijn moeder werd opgenomen in een sanatorium met open tbc moest er voor ons een oplossing gevonden worden.
De kleintjes konden naar een pleeggezin maar voor de oudsten was geen opvang. Mijn oudste broer vertrouwde het niet en nam de benen. Hij is gaan zwerven. Maar ik kwam met twee broertjes in de gevangenis terecht. Wij kregen alle drie een aparte cel die gewoon op slot ging. Alleen via de verwarmingsbuizen konden we een beetje met elkaar communiceren.
Maandenlang werd ik als negenjarig ventje als een gevangene behandeld. Daarna was er plaats voor mij in een tehuis. We werden als broertjes zomaar uit elkaar gehaald. Een van mijn broers heeft later zelfmoord gepleegd, het leven was te zwaar voor hem.’ Hij zucht. ‘Ja, er is zoveel kapot gemaakt. Als ik in die diepzwarte put God niet had gehad...’ Jaren later ontmoet hij een lieve vrouw die een ellendig leven leidt. ‘Ze was eigenlijk te lief.’ zegt hij terwijl hij zijn hoofd schudt. ‘Elke dag sloeg haar man haar bont en blauw. Zelfs toen ze zwanger was. Haar eerste kind werd daardoor dood geboren. Hij trapte gewoon in haar buik! Haar tweede kind werd levend geboren, maar met zoveel wonden en botbreuken dat het niet meer te redden was. En toch bleef ze bij hem. Ze had hem immers, als goed Katholiek trouw beloofd in haar huwelijk. Tot de rechter een gedwongen echtscheiding oordeelde.
Toen trouwde ik met haar.’ Nu blijft het langer stil. Voor zoveel kwaad en liefdeloosheid zijn geen woorden. Maar dan komt er een opa binnen met twee kleinkinderen. Het wordt weer licht binnen. De peuters leggen meteen beslag op de tekentafel. Tot het meisje het stoeltje ziet waar ze plaats op moet nemen. Over de zitting loopt een grote diepe scheur. ‘Stuk gemaakt!’ roep ze verontwaardigd uit. En ze weigert erop te gaan zitten.
Er kan veel kapot gaan in het leven. Hoe moeilijk is het voor een mens om daarmee om te gaan. Als we God niet hadden...
Meer informatie De Huiskamer Nijkerk