NIJKERK - Het is eind oktober en we zitten de hele middag buiten op deze zeldzame zomerse dag. Dromerig koesteren we ons in de warme middagzon terwijl een late wesp onderzoekend de bloemen op de picknicktafel keurt. Het hondje van de vrouw in de rolstoel volgt het voorbeeld van vrijheid en springt op de grond. Hij snuffelt alle borders af tot hij zijn onderzoek staakt en rust vindt op de grens van schaduw en zon.
Ja heerlijk weer zucht de vrouw aan de andere kant van de tafel. Ze heeft jaren in Suriname gewoond, maar hier is het besluiten in Nederland te blijven. ‘Ik heb gewikt en gewogen wat ik moest doen, een deel van mijn familie woont nog daar, maar hier voelt het toch beter. Het is alleen jammer dat mijn man geen Hindoestaan is'. Mijn Hindoegeloof is nu verwaterd. Mijn kinderen gingen naar een christelijke school. Ik weet niet wat goed is.
De vrijwilliger die buiten een praatje maakt met voorbijgangers, loopt met een vrouw naar ons toe. ‘Ze wil even kijken..’ legt ze uit. De vrouw stelt zichzelf voor, maar wil geen koffie. Nog niet, misschien een andere keer. Voor deze vrouw is de kennismaking al een drempel. Maar de eerste stap is gezet.
Er volgen die middag veel gesprekken over keuzes en dilemma’s. Een jonge vrouw is gestopt met antidepressiva. ‘Ik wil gewoon ervaren hoe het is om te dealen met moeilijke momenten, me soms echt rot te voelen en het dan toch in eigen kracht te overwinnen. Ik wil niet afhankelijk zijn van medicatie en me anders voelen dan ik ben. Dan maar liever mijn echte zelf zijn, met alles wat daarbij hoort.’ Gelukkig weet ze zich wel afhankelijk van God die haar door zoveel moeilijke momenten heen helpt.
En dat geldt ook voor de vrouw die even later aanschuift. ‘Weet je,’ zegt ze vertrouwelijk, ‘soms voel ik gewoon aanvechting om naar de Huiskamer te gaan. Alsof ik word tegengehouden. Dan lijkt het aanlokkelijker om thuis te blijven. Ik heb immers al zoveel gedaan en ben moe. Terwijl ik hier juist mijn rust vind. Dan moet ik bewust door die weerstand heen breken, mijn jas aantrekken en gaan.’ Ze vertelt over dingen uit het verleden die haar nog steeds parten spelen. Ik heb al zoveel geprobeerd en bedacht. Nu weet ik dat ik erover moet blijven praten met mensen die me echt horen en begrijpen. Zoals hier en in de kerk. Dat ik vooral bij God moet zijn.’Zij heeft alles onderzocht en het goede behouden.
Arna van Deelen Huiskamer Nijkerk